No pain, no gain

De titel zegt al genoeg!

Nadat ik in oktober te horen heb gekregen dat ik een afstoting heb in mijn longen en ik daarvoor behandeld ben met de nodige 'troep', kreeg ik toch het advies om weer te gaan beginnen met sporten. *zucht*

En omdat ik het dan meteen goed wil aanpakken ben ik eerst eens even op internet gaan zoeken wat mij nou echt een leuke sport lijkt.
Ben niet het type dat naar de sportschool gaat om daar aan de gewichten te hangen en tussen de 'haantjes' rond te lopen :-P
Na de transplantatie had ik m'n oog al laten vallen op crossfit, maar met een doorgezaagd borstbeen en de hele sterke spieren die ik al had (not!) was dat voorlopig even geen optie.
Ook heb ik geprobeerd om een duursport te gaan doen, zoals hardlopen. Maar dat trekken mijn spieren niet. Waarschijnlijk vanwege de prednison die geen goed doet voor je spieren en daarnaast ben ik echt geen type dat even een rondje gaat rennen. Er moet meer actie in zitten.

Dus nu ben ik sinds een aantal weken begonnen met een soort van crossfit, haha. Mijn lijf ziet dat nog even niet zitten, maar alle begin is moeilijk he?!
Heb gewoon een Personal Trainer die mij gaat helpen om weer langzaamaan mijn lijf de mijne te laten worden. En dat gaat mij niet makkelijk af.
De maanden van geen sport en de daarop volgende 3 daagse kuur met een hoog prednison-gehalte heeft mijn lijf geen goed gedaan. Geen enkele spier wilde mee werken, voor mijn gevoel.
En dat was nog maar een introductie. Even bekijken wat ik nog wél kon. NIKS DUS!
In eerste instantie zou ik tweemaal per week een uur gaan trainen. De conclusie was snel gemaakt dat ik dat niet zou gaan trekken, dus nu ga ik tweemaal per week een half uur trainen.
De eerste keren was ik de dag na de training gesloopt!
Kon amper opstaan van de bank en moest mij aan de trapleuning optrekken om maar boven te komen. Zal er waarschijnlijk wel grappig uit hebben gezien!

Na 3 weken kan ik eindelijk zeggen dat ik géén spierpijn meer heb en ik eindelijk weer een beetje kan genieten van het sporten. Doordat ik telkens blessures had was sporten voor mij niet leuk meer. Alles ging met tegenzin en dat heb ik nu niet meer. Ga nu weer met plezier trainen!!
En hopelijk vind mijn lijf dat op langer termijn ook en heb ik geen blessures meer.

The battlefield :-)

Guess who's back.........

Je hoor ik ben er weer. Na jaren het bloggen te hebben gelaten voor wat het was, begon het toch weer te kriebelen.
Meerdere mensen uit mijn omgeving vroegen mij waarom ik niet ging bloggen?
Stamelend dan maar antwoorden dat dat niet meer voor mij was weggelegd en ik eigenlijk gewoon mega onzeker ben! "Wie zit er nou op dat geneuzel van mij te wachten?!"
Maar met alle dingen die er zijn gebeurt en ik het lastig vind om elke keer naar iedereen een berichtje te sturen met het verhaal erin, is een blog zeker geen verkeerde optie.

Dus ik zal de deur weer een klein beetje open zetten en jullie mee laten kijken in mijn leven na de longtransplantatie.

Een klein verhaaltje over mij voor mensen die mij niet kennen;

Mijn naam is Donata en woon samen met S. Daarbij hebben wij 2 honden, die heel erg lief zijn, maar soms zo achter behang te plakken zijn. 'T zijn net kinderen!
Zoals al eerder te lezen heb ik in 2013 een dubbele longtransplantatie achter de rug. En ben ik nu gezegend met 2 mooie roze 'jongens' waar ik voor mag zorgen en ik dat met heel veel liefde doe.

Daarnaast heb ik door mijn ziekte Cystic Fibrose, ook de reden van de transplantatie, ook Diabetes gekregen. En nog wat andere klachten, maar die komen nog weleens aan bod. Niet echt boeiend om dat allemaal op te gaan noemen.

And off we go!! :-)